Emma, een juweeltje op de compound
26 oktober 2021 - Door: Willemien van de Ridder
Uit het leven van Emma.
De haren bijna wit, sterk ondervoud, epileptisch, met oedeem en ze kon niet lopen en praten. Zo kwam Emma -toen twee jaar- in januari 2009 bij Stéphanos. Haar moeder overleed toen ze vijf maanden was. Haar grootmoeder nam de zorg voor Emma niet serieus.
Na een week bij Stéphanos kon zij kruipen, na twee weken begon haar haar donker te kleuren en na een maand intensieve therapie in het ziekenhuis zette Emma haar eerste stappen. Dankzij medicijnen heeft zij nog maar weinig last van epileptie. Een gesprek voeren met Emma gaat echter niet. Je krijgt een knikje zoals alleen zij kan geven, of een brede lach. Door de jaren heen heeft ze heel wat woorden geleerd en ze kent de namen van de kinderen. Hele zinnen zeggen kan zij niet, al begrijpt zij ze wel. Haar hoofd is klein gebleven.
Is Emma zielig? Nee, beslist niet. Ze kan goed voor zichzelf opkomen. Als kinderen haar plagen staat zij haar mannetje en anders krijgt ze wel hulp van haar trouwe vriendinnen Rhoda en Florence. Emma kan goed werken. Al vroeg staat zij bij de juf op de stoep om de sleutel van de klas en voor de andere kinderen komen is het lokaal keurig aangeveegd. Emma volgt speciaal onderwijs op de Stéphanos compound. Thuis bij 'moeder Martha, die haar al vanaf begin in huis heeft, pakt zij ook aan. Ze veegt en mopt de veranda, wast de vaat en wast haar eigen kleding.
Een pluisje of takje op je kleren, Emma haalt het weg. Vindt ze de hals van een shirt bij iemand niet hoog genoeg, Emma trekt het gewoon wat hoger. Soms, als ze ziek is, kan ze niet naar de kerk. Dan huilt ze. Tijdens het zingen en Bijbel lezen luistert ze goed. Emma, een juweeltje op de compound.
Lees het verhaal in ons magazine. Ook ons magazine ontvangen? Dat kan door onderstaand formulier in te vullen.
Door dit formulier te verzenden, geeft u toestemming om deze gegevens te verwerken in ons systeem. We gaan zorgvuldig met uw gegevens om, zie ook ons privacy statement.
